Geschiedenis

Geschiedenis

Het begint in Bolivia

De methodologie Laat Je Zien is ontstaan in Bolivia als Didáctica de la Comunicación. Het begon in 1999: toen vroegen de docenten van de basisschool Soledad Rivas Marianne Koeman Psycholoog en op dat moment werkzaam bij FEGS, een programma voor mensen met een DSM diagnose en sociale problemen in New York. om te helpen hun manier van lesgeven te veranderen, zodat de nadruk meer op uitwisselen en samenwerken zou komen te liggen. De vraag werd aan Marianne gesteld omdat de docenten al met haar samenwerkten om de onderwijsmogelijkheden in hun school te verbeteren. In 1997 kwam er een bescheiden bibliotheek met lesmateriaal en muziekinstrumenten.

Onder haar begeleiding kwamen drie jaar lang studenten Literaire Vorming van de HKU stage lopen bij deze en enkele andere scholen in Bolivia. Dit project werd ondersteund door het Nederlandse ministerie van onderwijs.
Na drie jaar samenwerking lag er een eerste syllabus, waarin de tot dan toe ontwikkelde werkvormen werden verzameld.
Ondanks aanvankelijk enthousiasme pasten de docenten de werkvormen minder toe dan ze wilden. In een evaluatie gaven ze aan dat de sociale vaardigheden van hen en de leerlingen ontoereikend waren en dat het belangrijk was om de diverse verplichte onderwijsmodules in te passen.

De zeer waardevolle openheid van het eerste team docenten van Soledad Rivas maakte dat de inbreng van taalvorming herzien werd. De docenten gaven aan dat toepassen van de werkvormen belemmerd werd, door wat ze noemde ontoereikende sociale vaardigheden van henzelf en van hun leerlingen. Een andere zeer waardevolle feedback was dat het werken niet naast het reguliere lesprogramma kon plaatsvinden, daar is te weinig tijd voor. Ontwerp het raamwerk van werkvormen zo dat de verplichte onderwijsmodules ingepast kunnen worden was het verzoek.

Dit bracht een nieuwe ontwikkeling op gang: nu werden ook psychologen en pedagogen uit Bolivia en Nederland betrokkken, die samen met de docenten op vrijwillige basis de methodologie doorontwikkelden. Sindsdien is de methodologie zich dankzij het gebruik in de praktijk en de feedback van de gebruikers blijven doorontwikkelen tot wat hij nu is.

De gezamenlijke inspanningen zorgen ervoor dat Laat Je Zien groeit. Zo vindt de Boliviaanse ervaring onderdak bij de Grunberg Academie. Het ontwikkelen gaat door, dat is het doel van deze wiki. Laat Je Zien is een open gemeenschap; alle bijdragen en samenwerking is zeer welkom en kan allerlei vormen hebben. Dit is een wiki, een platform voor docenten, en door uw reacties zal deze aanzet verbeteren.

Meedoen in Nederland

Zoals bij het maken van alles in dit leven zijn er veel mensen betrokken bij het creëren van beweging en het actief houden van die beweging. Tijdens de ontwikkelingen in Bolivia ontstaat er ook enthousiasme in Nederland.

Tot nu in Nederland

In 2013 ontwikkelen Tinka van Hulzen, Judith de Klerk en Marianne Koeman in opdracht van de Stichting Hernann en Hannelore Grünberg de lessenserie Beter Verwoorden - Laat Je Zien. Na een try-out van de lessenserie met leerlingen van verschillende leeftijden en scholen gaat de lessenserie in première in 2014 bij OBS Laterna Magica in Amsterdam met dank aan Anette van Valkengoed voor haar vertrouwen.

De lessenserie 9 x Grunberg en de training Transitie worden in 2018 en 2019 gemaakt om te laten zien hoe het raamwerk van de methodologie kan worden ingezet.

Via het Prins Bernard Cultuurfonds ontvangt de Stichting een subsidie om docenten te gaan trainen. Deze trainingen vonden plaats aan onder meer: docenten van de PABO Inholland te Haarlem, een trainingsdag voor docenten het ROC in Amsterdam, een training voor docenten van de Stichting Viertaal-scholen en een training voor docenten in opleiding op de VU. Ook geeft het team in wisselende samenstelling presentaties: Op de Dag voor de Literatuur in Rotterdam, de Dag van Taal, Kunsten en Cultuur in Rotterdam en Utrecht.

Meedoen in Bolivia

Verschillende keren gaven we met het hele team van docenten en pedagogen voorlichting en openbare demonstraties op de boekenbeurs in La Paz met hulp van Mónica Pereira, Mercedes Valdivia van Wisllita en Susy Soto van het Centro Pedagogico Símon I Patiño gesteund door de Nederlandse Ambassade.

Mercedes Valdivia (directrice van basisschool Delia Gambarte en een schoolbegeleidingsprogramma Wisllita, in La Paz) en haar docententeam organiseerden trainingen voor docenten en studenten van de pedagogische academie. Maria Luisa Talavera (Universitair Hoofddocent in La Paz) organiseerde studenten om onderzoek te doen tijdens de training van de docenten in de basisschool Delia Gambarte.

In Cochabamba werken de studenten van de studiegroep Ñaupaqman, begeleidt door Hernán Ayala en Joana Quitón, en het docententeam van de school Marianne Frostig (Directrice: Ximena Calatayud en coördinator: Noelia Olga Amurrio) samen bij het geven van trainingen aan docenten van allerlei verschillende scholen. Ook is het team van Wisllita in La Paz altijd bereid om nieuwe trainingen te organiseren.

Deze wiki komt er ook in het Spaans.

Tot nu toe in Bolivia

De aanzet tot de ontwikkeling van de methodologie Didáctica de la Comunicación was de vraag van docenten van de basisschool Soledad Rivas (Vinto, Cochabamba) in 1999 aan Marianne Koeman om hun vorm om het lesgeven te veranderen naar aanleiding van de Onderwijs Wet Reforma Educativa (1996). De docenten waren op zoek naar een lesvorm waarin de positie van de docent verschoof van "voor de klas" naar "samen met de leerlingen tussen de leerlingen"; anders gezegd lesgeven met nadruk op uitwisselen en samenwerken. De vraag werd aan Marianne gesteld omdat de docenten al met haar samenwerkten om het onderwijs in hun school te verbeteren; er kwam een bibliotheek met lesmateriaal en muziekinstrumenten in 1997. Naast het samenwerken met docenten in Bolivia is Marianne Koeman in die tijd werkzaam als psycholoog bij FEGS, een programma voor mensen met een DSM diagnose en sociale problemen in New York.

Bij terugkomst in Nederland ontmoette Marianne Koeman gelijk op de eerste dag Frederice van Faassen. Frederice werkte als docent bij de HKU opleiding Literaire Vorming en heeft eerder samengewerkt met Henk van Faassen en anderen aan het ontwikkelen van Taalvorming in Nederland. Tussen het gedachtegoed en de werkvormen van Taalvorming en de werkwijze met de cliënten in New York bestaat een verwantschap. Juist deze verwantschap lijkt van betekenis te kunnen zijn voor de docenten van Soledad Rivas. In samenwerking met de HKU Literaire Vorming en de Stichting Netwerk Kleine Projecten Bolivia ontstaan een uitwisselingsproject waarbij studenten van de HKU kennis en ervaringen komen delen met docenten in Bolivia.

Een van de docenten van Soledad Rivas, Rosario Ustariz, die vanaf het begin heeft meegewerkt aan de ontwikkelingen in Bolivia gaf na het eerste jaar in 2000 de feedback dat voor haar de waarde in deze vorm van werken ligt in het beter leren kennen van je leerlingen. Zo kon ze op een informele manier haar leerlingen leren kennen en haar ondersteuning voor iedere individuele leerling aanpassen. In haar groep zaten ieder jaar tussen de 30 en 40 leerlingen. Dit motiveerde ons allen om verder te ontwikkelen.

Zeer waardevolle openheid van het eerste team docenten van Soledad Rivas maakte dat de inbreng van taalvorming herzien werd. De docenten gaven aan dat toepassen van de werkvormen belemmerd werden door wat ze noemde ontoereikende sociale vaardigheden van henzelf en van hun leerlingen. Zo startte onze zoektocht naar het vergroten van de rol van interactie en sociale vaardigheden. Een andere zeer waardevolle feedback was dat het werken niet naast het reguliere lesprogramma kon plaatsvinden, daar is te weinig tijd voor. Ontwerp het raamwerk van werkvormen zo dat de verplichte onderwijsmodules ingepast kunnen worden was het verzoek.

Er start een samenwerking met allerlei docenten en pedagogen die uiteindelijk leidt tot de methodologie Didáctica de la Comunicación. Er is een kern team van docenten in Bolivia dat trainingen geeft aan docenten in andere scholen; Rosario Ustariz, Nancy Siñani en Hernán Ayala.
Door observatie in allerlei klassen en gesprekken met andere docenten die de trainingen hebben gevolgd bleek telkens dat speelsheid, humor en plezier belangrijke ingrediënten zijn voor samen ontwikkelen. De praktische speelse vorm van met elkaar omgaan in het Boliviaanse onderwijs was een inspiratie en zorgde ervoor dat dit in de methodologie Laat Je Zien terecht is gekomen.