De aanzet tot de ontwikkeling van de methodologie Didáctica de la Comunicación was de vraag van docenten van de basisschool Soledad Rivas (Vinto, Cochabamba) in 1999 aan Marianne Koeman om hun vorm om het lesgeven te veranderen naar aanleiding van de Onderwijs Wet Reforma Educativa (1996). De docenten waren op zoek naar een lesvorm waarin de positie van de docent verschoof van "voor de klas" naar "samen met de leerlingen tussen de leerlingen"; anders gezegd lesgeven met nadruk op uitwisselen en samenwerken. De vraag werd aan Marianne gesteld omdat de docenten al met haar samenwerkten om het onderwijs in hun school te verbeteren; er kwam een bibliotheek met lesmateriaal en muziekinstrumenten in 1997. Naast het samenwerken met docenten in Bolivia is Marianne Koeman in die tijd werkzaam als psycholoog bij FEGS, een programma voor mensen met een DSM diagnose en sociale problemen in New York.
Bij terugkomst in Nederland ontmoette Marianne Koeman gelijk op de eerste dag Frederice van Faassen. Frederice werkte als docent bij de HKU opleiding Literaire Vorming en heeft eerder samengewerkt met Henk van Faassen en anderen aan het ontwikkelen van Taalvorming in Nederland. Tussen het gedachtegoed en de werkvormen van Taalvorming en de werkwijze met de cliënten in New York bestaat een verwantschap. Juist deze verwantschap lijkt van betekenis te kunnen zijn voor de docenten van Soledad Rivas. In samenwerking met de HKU Literaire Vorming en de Stichting Netwerk Kleine Projecten Bolivia ontstaan een uitwisselingsproject waarbij studenten van de HKU kennis en ervaringen komen delen met docenten in Bolivia.
Een van de docenten van Soledad Rivas, Rosario Ustariz, die vanaf het begin heeft meegewerkt aan de ontwikkelingen in Bolivia gaf na het eerste jaar in 2000 de feedback dat voor haar de waarde in deze vorm van werken ligt in het beter leren kennen van je leerlingen. Zo kon ze op een informele manier haar leerlingen leren kennen en haar ondersteuning voor iedere individuele leerling aanpassen. In haar groep zaten ieder jaar tussen de 30 en 40 leerlingen. Dit motiveerde ons allen om verder te ontwikkelen.
Zeer waardevolle openheid van het eerste team docenten van Soledad Rivas maakte dat de inbreng van taalvorming herzien werd. De docenten gaven aan dat toepassen van de werkvormen belemmerd werden door wat ze noemde ontoereikende sociale vaardigheden van henzelf en van hun leerlingen. Zo startte onze zoektocht naar het vergroten van de rol van interactie en sociale vaardigheden. Een andere zeer waardevolle feedback was dat het werken niet naast het reguliere lesprogramma kon plaatsvinden, daar is te weinig tijd voor. Ontwerp het raamwerk van werkvormen zo dat de verplichte onderwijsmodules ingepast kunnen worden was het verzoek.
Er start een samenwerking met allerlei docenten en pedagogen die uiteindelijk leidt tot de methodologie Didáctica de la Comunicación. Er is een kern team van docenten in Bolivia dat trainingen geeft aan docenten in andere scholen; Rosario Ustariz, Nancy Siñani en Hernán Ayala.
Door observatie in allerlei klassen en gesprekken met andere docenten die de trainingen hebben gevolgd bleek telkens dat speelsheid, humor en plezier belangrijke ingrediënten zijn voor samen ontwikkelen. De praktische speelse vorm van met elkaar omgaan in het Boliviaanse onderwijs was een inspiratie en zorgde ervoor dat dit in de methodologie Laat Je Zien terecht is gekomen.
