Laat Je Zien
Welkom bij Laat Je Zien
Laat Je Zien is een methodologie ontwikkeld door samenwerking tussen psychologen, pedagogen en docenten onder leiding van Marianne Koeman om een aantal zeer waardevolle psychologische en pedagogische inzichten gemakkelijk toe te kunnen passen in het onderwijs.
Iedereen heeft de kwaliteiten al in huis. Laat Je Zien is een onderliggend stelsel, structuur om te waarborgen dat belangrijke activiteiten die het ontwikkelingsproces van de deelnemers kunnen versterken regelmatig aanbod komen.
Het gaat om een ordening van verschillende componenten die allemaal een belangrijke rol spelen in de ontwikkeling en groei van een mens. Er is aandacht voor de ontwikkeling van lichaam en geest.
De begrippen aanklikken geeft de toelichting over de stappen in de drieluik-werkstructuur.
De methodologie integreert taal, inhoud van zaakvakken, lichaamsgerichte activiteiten, praktijk en zelfexpressie waarbij alle componenten even belangrijk zijn en elkaar versterken. Door vaardig om te springen met taal kun je je eigen ervaringen genuanceerd onder woorden
brengen. Dat vormt een bouwsteen van analytisch denken en een opening tot dialoog.
De docent speelt een faciliterende rol. De leerlingen hebben door de vaste structuur houvast en krijgen zoveel mogelijk vrijheid om individueel en met hun teamleden aan de slag te gaan. De drieluik-werkstructuur staat toe dat er naast persoonlijke ontwikkeling ruimte is voor kennisoverdracht, praktijk toepassing, evaluatie en reflectie.
Doel Laat Je Zien
Wat levert werken met de drieluik-werkstructuur van Laat Je Zien de deelnemers op?
- Vergroting uitdrukkingsvaardigheid van deelnemers. Ze leren zowel verbaal als non-verbaal helder en precies uitdrukking geven aan hun gedachten, gevoelens, gedrag en wat ze meemaken.
- Acceptatie van persoonlijke verschillen door het delen van ervaringen. Deelnemers zijn beter in staat zich in te leven in de ander.
- Inzicht in hoe ervaringen uit het leven en kennis elkaar versterken.
- Fysieke oefeningen worden makkelijker onderdeel van het dagelijkse patroon.
- Leren individueel te werken, samenwerken en verantwoordelijkheid voor eigen proces nemen en die van het team en de groep.
- Voldoening ervaren van het creatieve proces. De kracht van associatief denken ontwikkelen.
- De waarde van luisteren naar een ander en gehoord worden ervaren.
- Ontdekken van de kracht van vragen stellen aan zichzelf en anderen.
- Het eigen ontwikkelingsproces kunnen sturen – weten waar informatie te vinden indien nodig.
- Bewust kunnen kiezen voor een passende presentatievorm.
- Reflectie kunnen toepassen, zonder oordelen, gericht op het proces.
Deze doelen zijn veelomvattend maar iedere deelnemer zal op een of meer terreinen groei gaan ervaren met respect voor ieders individuele tempo.
Het trainen van deze vaardigheden op een speelse manier versterkt de eigenwaarde, vermindert sociale angsten, en vergroot het vertrouwen in eigen capaciteiten. Dit leidt tot een uitbreiding van ontwikkelingsmogelijkheden en biedt deelnemers een extra opening om
een bijdrage te leveren aan de wereld om hen je heen.
Een extra doel van de methodologie Laat Je Zien is dat de deelnemers gaandeweg ook aspecten van de begeleiding op zich nemen. Hierdoor worden de eigen ontwikkelingsvaardigheden versterkt, krijgt zelfstandigheid meer nadruk en komt verantwoordelijkheid voor het leerproces opgang.
Onderbouwing van Laat Je Zien
De toegepaste technieken hebben allen hun eigen achtergrond en gedegen onderbouwing. De schrijvers ervaren dat wetenschappelijke onderzoek hier meer en meer bewijs voor levert. De fysieke oefeningen vinden hun oorsprong in de behoefte om sociale vaardigheden te trainen door middel van speloefeningen. Neuropsychologisch onderzoek laat zien dat het toepassen van fysieke oefeningen zorgt voor de juiste activatie in het brein waardoor leren makkelijker gaat (Scherder, 2014; Sitskoorn, 2004). Een tweede effect van de fysieke oefeningen is dat de deelnemers leren hoe ze hun eigen spanning kunnen reguleren.
Het vertellen en schrijven van de ervaringen en zonder oordeel luisteren past in de werkwijze die beschreven staat bij hechtingstherapieën (T. Bakker, 2009) en mindfulness (Williams et al., 2007). Zo sluiten de verdiepende vragen die gericht zijn op details en nieuwe informatie aan op de mindfulness-traditie waarin men even stil staat om nauwkeurig en neutraal te observeren wat er gebeurt.
Door gebruik te maken van eigen ervaringen (zgn warme herinneringen) wordt gebruik gemaakt van een associatienetwerk. Dit is niet het geval als enkel feitelijke kennis (zgn. koude herinneringen) wordt gedeeld. De warme herinneringen zijn herinneringen of kennis die gekoppeld zijn aan een emotionele toestand. Deze emotie werkt als een soort sterke code. Alle herinneringen met dezelfde code of emotie zijn makkelijker beschikbaar als een persoon op dat moment in die emotionele staat is. Het luisteren naar muziek, een verhaal of het vertellen van een verhaal kan je in deze emotionele staat brengen en leiden tot specifieke associaties.
Herinneringen die opgeslagen zijn met een emotionele lading, blijven langer bewaard en zijn sterker op te roepen. Dit is soms nadelig (bijvoorbeeld bij PTSS), maar stap 1 maakt juist gebruik van de positieve uitwerking van deze sterke emotionele code zodat reeds geleerde kennis wordt opgewekt en nieuwe kennis beter wordt onthouden.
De kennis toevoeging vergroot de (cognitieve) flexibiliteit van de deelnemers. Hierdoor zijn ze in staat om in de toekomst een vergelijkbare situatie op een andere wijze te benaderen. De deelnemers worden in de volgende stap uitgedaagd om dit direct concreet te maken en een toekomstige succeservaring voor te stellen. Deze techniek wordt ook toegepast in de cognitieve gedragstherapie en sportpsychologie (imaginatie en rescripting).
De verbinding die je legt tussen je eigen ervaring en de ervaring van de ander versterkt je inlevingsvermogen en begrip voor de ander. Deze stap versterkt de mentaliserende vaardigheden van de deelnemers. Dit is een essentiële vaardigheid als je werkt met mensen. Zeker met mensen met moeilijkheden in het interpersoonlijke contact (Bateman & Fonagy, 2008) en is ook toepasbaar voor mensen met een verstandelijke beperking (Sterkenburg, 2015).
In de reflectie op deze stappen wordt je bewust van je oordelen en de uitwerking die deze hebben op een situatie. Wat wil je bij het oude houden en waar denk je nu anders over? Is er iets wat je bedacht hebt als je kijkt naar alles wat je hebt gehoord, gelezen en meegemaakt, waar je in de toekomst mee wil gaan experimenteren? Welke vaardigheden en/of instrumenten heb je tot je beschikking en hebben anderen tot hun beschikking? Is er iets wat je anders had willen doen of ervaren? Wat kan je daar aan doen in een nieuwe toekomstige situatie?
Oordeel niet over jezelf en anderen op een manier dat het vast komt te staan, maar neem je oordeel als uitgangspunt. Laat twijfel toe, leer dat je ieder moment weer een nieuwe kijk kunt ontwikkelen op ervaringen en kennis. Kijk naar die ervaringen en maak je bewust wat je wilt behouden (wat is nu, op dit moment in je leven goed om te behouden?) en waarmee kun je nu gaan oefenen? Realiseer je dat je dit voortaan altijd kunt aanpassen.
In het hele proces zitten elementen die versterkend zijn voor de autonomie, voor gevoel van competentie en verbinding met anderen. Deze elementen worden in de zelfdeterminatie-theorie beschreven als kernpunten van welbevinden (Deci & Ryan, 1991). Recent onderzoek heeft laten zien dat dit niet alleen voor normaal begaafde mensen zo werkt, maar ook voor mensen met een verstandelijke beperking (Frielink, 2017).
Via de onderstaande iconen kunt u naar de lessen uit de voorbeeldserie Negen x Grunberg uit de module Lees
Via de onderstaande iconen kunt u naar de lessen uit de lessenserie Beter Verwoorden
Sjabloon:BV0